Opolska Fundacja Filmowa zapowiada kolejną, czwartą część cyklu „Zamki i Pałace Opolszczyzny”. Tym razem będzie można poznać historię między innymi zamków powiatu prudnickiego – Białej i Głogówka.
Dotychczas w cyklu zaprezentowano dawne rezydencje w: Bożejowie, Dąbrówce Górnej, Karłowicach, Kędzierzynie-Koźlu (Koźle), Krapkowicach, Krapkowicach – Otmęcie, Łosiowie, Miejscu, Mosznej, Otmuchowie, Pawłowicach, Prószków, Rogowie Opolskim, Rozkochowie, Rożnowie, Większycach, Woskowicach. Na liście były więc dwie rezydencje z historycznej ziemi prudnickiej, choć obecnie poza granicami powiatu prudnickiego – w Mosznej i Rozkochowie. O tym ostatnim opowiadał Andrzej Dereń.
Premiera czwartego filmu odbędzie się 22 listopada w sali widowiskowej Centrum Kultury w Głogówku. Początek o godz. 18.00. Obok zamków w Białej i Głogówku zobaczyć będzie można szlacheckie budowle w Kopicach, Żyrowej i Zakrzowie.
Ten cykl „Zamki i Pałace Opolszczyzny” to jakaś lipa. Nie ma nic o Zamku w Łące Prudnickiej. A to jedyny w gminie Prudnik zamek i w najbliższym sąsiedztwie Prudnika i to bezpośrednio przy drodze krajowej do Głuchołaz. Chyba na Prudnik i ten zamek ktoś już „kżyrzyk” położył i cicho jak w grobie o tym historycznym zamku. Nikt się do niego nie przyznaje i myśli że po sprawie. Nieładnie !!!
To nie program interwencyjny, tylko turystyczny, a do zamku w Łące lepiej się nie zbliżać, bo można się zabić. Za chwilę zresztą wieża spadnie na drogę krajową i dopiero będzie tragedia. Masz rację, na tym zamku wszyscy już postawili krzyżyk, posłanka z Moszczanki, starosta, burmistrz, konserwator zabytków. Wszyscy mają ten zabytek głęboko w rzyci. Sprawa numer 67689998 na liście ich problemów. Przykre.
Temat zamku w Łące Prudnickiej powróci „jak zawsze” przed wyborami Prezydenckimi i Parlamentarnymi
Tak, w postaci banerów wyborczych na walącym się płocie.
Oba zamki niestety marnują się, choć w przypadku Głogówka przynajmniej widać, że raz na kilka lat coś się zadzieje z remontem. Tylko to tak wolno idzie, że potrwa chyba jeszcze 100 lat. A w Białej cisza, tylko patrzeć, jak się dach zacznie walić.
Gwoli sprostowania – w Łące Prudnickiej stoi – lub raczej niszczeje – nie zamek tylko pałac z 19 wieku jakich na Śląsku, zarówno opolskim jak i Górnym i Dolnym całe mnóstwo w stanie podobnym, gorszym lub nieco lepszym. Dewastacje i zniszczenia zabytkowych obiektów w Polsce po 1989 roku skalą swą są tylko porównywalne do zniszczeń z II wojny światowej a wcześniej do grabieży, wyburzeń i podpaleń poczynionych przez barbarzyńskich Szwedów. W przeciwieństwie do tych wczesniejszych złupień, zniszczeń i dewastacji, które były wynikiem działań obcych najeźdzców, te z okresu 1989-do chwili obecnej są rezultatem działań i decyzji polityczno-ustrojowych podjętych przez nas samych, a raczej przez naszych reprezentantów w Sejmie, rządzie czy innych organach/instytucjach. Decyzją najbardziej zbrodniczą w stosunku do dziedzictwa narodowego a podjętą przez rządzących na początku reform w latach 89-90-91 było, w efekcie, sprywatyzowanie tego dziedzictwa. Konkretną decyzją, która doprowadziła do absolutnego paraliżu, niemocy i niemożności w ratowaniu niszczejących zabytków była decyzja Sejmu oddająca wszystkie prawie że zabytki na terenie danej gminy czy powiatu w jurysdykcję, zarząd, własność organów samorządowych. A te, najczęściej ‚opanowane’ przez ludzi małego rozumu, wiary, ambicji, szerszego spojrzenia, wykształcenia, wrażliwości itp., itd., zajmowały się tylko ‚hreczkosiejstwem’ i swoimi malutkimi interesikami, więc pałace w Łące Prudnickiej ich nie interesowały. Jedno co przychodziło do głowy tym malutkim ludzikom z samorządów to sprzedanie tego kłopotu ‚inwestorowi’, który zrobi tam hotel, miejsca pracy, spa, basen, park rozrywki, postawi karuzelę i będzie sprzedawał pop-korn dla dzieci z rabatem. A ten zbawca-inwestor, lokalny lub nie-lokalny ‚burak’, kupował grunt, no bo przecież nie jakąś tam kupę cegieł, brał pożyczkę pod nieruchomość, którą go głupie władze lokalne po cenie niewiarygodnie niskiej obdarzyły i znikał. I to właśnie się działo od 89 roku i dzieje nadal. Ten naród nie zasługuje na własne państwo.